Door historisch Vientiane

Voor Hans begint de dag  erg vroeg. Niet omdat hij de wekker heeft gezet maar omdat hij om kwart voor vijf wakker wordt van de mantra’s die de monniken ’s morgens onder ons hotelraam prediken. Voor dag en douw vertrekken de locals die van heinde en ver komen om hier om de hun aalmoes in de bedelnap van de monniken te geven. Hans verteld later dat het een hele oranje sliert was van monniken die voorbij trokken. Alle locals zaten met kaarsjes op hun matje voor enige verlichting. Het is een belangrijke ceremonie voor de lokale mensen omdat volgens hen de monniken alles weten. Zij beschikken over levenswijsheden,  ze zijn astrologisch onderlegt en bij de monniken kun je in de leer gaan.

Onze echte dag begint om kwart voor zeven in de ochtend als de wekker afgaat. Wat een heerlijke nacht en een geweldig bed hebben we. Ook dit hotel is weer fantastisch qua ligging, verzorging en om te ontspannen. Verder is er een spa op onze verdieping en de woonkamer met bibliotheek bevind zich op de vierde verdieping van het hotel. Dus mocht de verveling toeslaan (wat we niet verwachten) dan kunnen we altijd nog de bieb induiken. We gaan eens kijken hoe het ontbijt ons hier gaat smaken. Wauw hier ligt echt alles zelfs Franse kaas en Hollandse Goudse. Aangezien we best graag kaas lusten smaakt het ontbijt ons goed met de nodige verse vruchtensappen, koffie en een gebakken eitje.

Na het ontbijt zit onze gids al op ons te wachten in de lobby. Dat wisten wij niet dus wij zitten al in het busje als de gids nog moet komen.  De gids neemt plaats in de auto en neemt met ons door wat we allemaal gaan bezoeken vandaag. Het blijkt een Wat en een Wat en een Wat en een Stoepa te zijn. O ja, en we gaan natuurlijk naar de Patuxai en we bezoeken Cope (wat het ook moge zijn). Hans is in zijn nopjes want dan kan hij hopelijk monniken fotograferen in de Wats. Door hun fel oranje gewaden krijg je hele kleurrijke foto’s en over het algemeen laten de monniken zich redelijk makkelijk fotograferen.

Nu moeten we zeggen dat de eerste Wat is prachtig. Het is de eerste en enige Wat die bewaarde is gebleven en die dus niet opnieuw gebouwd hoefde te worden. De Wat bestaat uit een galerij met allemaal Boeddha’s in verschillende posities. De meditatie positie heeft onze voorkeur. Er staan er meer dan zes duizend gemaakt van hout, brons en steen. Door deze eerste Wat zijn we aangenaam verast. Op naar de overkant van de straat. Daar staat het huis van de Emerald Boeddha. Alleen de Emerald Boeddha was niet thuis want deze is geroofd uit de tempel door de Thai. In de verschillende overheersingen die zich in Laos afgespeeld hebben is deze tempel volledig verwoest. Beter gezegd: hij is eerst leeggeroofd en vervolgens verwoest. De Fransen hebben de tempel herbouwd maar niet in de stijl die hoorde bij Laos. Vervolgens hebben de Laotianen de tempel weer afgebroken en in hun eigen stijl weer opgebouwd. We gaan met de bus op naar de volgende tempel. Aangekomen in deze tempel zijn monniken groot onderhoud aan het verrichten. Wat een arbeid vindt hier plaats zeg. Eenmaal in de tempel zit er een monnik gereed om de zegen over iedereen uit te spreken. Normaliter zijn we niet zo van dit soort gebruiken omdat we het niet bij ons toerist zijn vinden passen. Onze gids nodigt ons echter uit om plaats te nemen op onze knieën en ons hoofd eerbiedig te buigen zodat het lager blijft als dat van de monnik om  vervolgens aan te schuiven tussen de rij Laotianen. Daar gaan we dan! Geld inleggen, de zegen over je uit laten spreken en een bandje om je arm knopen. Na het ritueel moet je het armbandje drie dagen om je pols laten zitten. Daarna mag je het verwijderen. Alle Wats zijn prachtig maar op een gegeven moment heb je ze wel gezien. Vervolgens gaan we op pad naar de Stoepa. Ook dit is weer zo’n must see in Vientiane. Vientiane heeft niet zoveel must see’s en het lijkt ons dan ook moeilijk een gevarieerde tour samen te stellen. Maar we moeten zeggen dat het echt interessant en leuk was zo’n dagje door Vientiane te crossen. 

Nu is het tijd voor het symbool van Vientiane de Patuxai. Iedereen herkent hierin de Arc de Thriomphe in Parijs. Tot en met de lampen in het laatste stukje van de straat voorafgaand aan de Patuxai zijn dezelfde soort bollen als in Parijs. Hier zien we enorm verschil met 2001. We waren hier ook in 2001 en toen liepen we langs de zijpaden over een zandpad. Nu zijn er mooie trottoirs aangelegd, is er een park en een grote waterpartij voor de Patuxai. De Patuxai  en de omgeving ziet er nu een stuk verzorgder uit. Wat we eerder niet gedaan hebben doen we nu wel. We gaan de Patuxai beklimmen. We hebben tenslotte ook weer wat beweging nodig. Soepeltjes als we zijn komen we hijgend boven aan. Het komt vast door de hitte zo constateren we. Tsja we moeten het ergens op steken. Eenmaal boven zegt Hans “er is hier geen kip”. Berry zegt wijzend op een Australische toeriste “ik zie een chickie”. Boven worden de benodigde foto’s als bewijsmateriaal gemaakt waarna de Australische vrouw vraagt “shall i take a picture of you”? Nou vooruit dan maar. Toch maar op de foto zodat jullie allen kunnen zien dat we hier toch echt geweest zijn voor het geval jullie daar aan twijfelen. De vrouw begint een praatje met ons en vraagt waar we vandaan komen want ze hoorde een bekende taal. Blijkt ze Nederlandse roots te hebben. Haar ouders kwamen allebei uit Venlo. Na wat gepraat te hebben zijn we ineens drie kwartier verder. We besluiten Liann  gedag te zeggen en dalen de trappen van de Patuxai af. We verontschuldigen ons bij de gids voor het oponthoud en vervolgens onze weg richting Cope. 

Wat blijkt. Cope is een centrum waar ze protheses maken voor de slachtoffers van alsnog ontplofte bommen. Tijdens de Vietnamoorlog zijn er in Laos nog 429.000 niet ontplofte bommen waaronder clusterbommen gedropt. Laos is tijdens de Vietnamoorlog het meest gebombardeerd. Meer dan Vietnam. Deze bommen en mijnen liggen vooral in de zuid oostelijke provincies en in de noordoostelijke provincies beiden aan de grens met Vietnam.
De Vietnamezen gebruikten Laos namelijk als vluchtroute en daarom is de Vietnamtrail zoveel gebombardeerd. Ter vergelijking zijn er in Vietnam maar 200.000 onontplofte bommen gedropt. Nog steeds worden er bommen gevonden. Bijvoorbeeld als boeren he land bewerken of kinderen denken dat ze iets onschuldigs hebben gevonden en spelen ermee. Vooral boeren in de provincie en kinderen zijn het slachtoffer. Na een amputatie van een arm of been worden hier de eerste voorzieningen gemaakt zoals rolstoelen en speciale rolstoelen voor ruig terrein zoals je nog veel ziet op het platteland. Sommigen wachten jaren op een prothese en hebben dan volop revalidatie nodig om opnieuw te leren lopen of opnieuw de armprothese te leren gebruiken. Erg indrukwekkend om te zien dat de oorlog van het buurland heden ten dage nog zoveel slachtoffers maakt. Een goed initiatief om te zien hoe Cope een bijdrage levert aan het ‘bomvrij’ maken van de grond  en ook het vervolg traject op zich neemt als een bom zijn verwoestende werk alsnog heeft gedaan. Het project wordt dan ook veel vanuit de Amerikaanse overheid gesponsord.
Deze afsluiting maakte deze dag weer tot één om over na te denken en we ons wederom realiseren hoe bevoorrecht wij zijn dat we in een land als Nederland wonen.

Terug in het hotel ligt er alweer een taak op ons te wachten. We moeten namelijk de was weer ophalen want die zal inmiddels gereed zijn. Dan is het tijd voor koffie en kunnen onze avonturen van de dag de revue laten passeren. Al met al weer een bijzondere dag die we samen beleefd hebben.