Op naar de spookstad Naypyidaw

Brrrrrr rillend worden we wakker bovenop de berg nabij de gouden rots. Alles voelt koud en klam aan. We besluiten hier niet langer te blijven als strikt noodzakelijk maar misschien kunnen we de gouden rots nog even aanschouwen voordat we als een achtbaan met 40 haarspelt bochten zullen afdalen richting het dal. Ik begrijp nu heel goed waarom “onze” Wai niet mee ging naar boven. Myanmar heeft in het zuidelijke deel erg veel last van een regenstorm. En dat hebben we geweten ......... de stortbuien en harde wind waren de hele nacht ons gezelschap. Dat er nu uitgerekend deze week zulke stormen moeten zijn. We spoelen snel de slaap van ons lichaam met een super koude douche met het idee om zo snel mogelijk van deze berg te geraken. Gewapend met een paraplu en onze dagrugzak bereiken we de eetzaal. Ons doel is zo snel mogelijk vertrekken. Naast ons is er alleen nog een groep Fransen aanwezig in het hotel. We schatten onze kansen niet hoog in dat we met de eerste open truck naar het dal af kunnen reizen nu de hele groep Fransen al klaar zijn met het ontbijt. Hopelijk gaat er snel een tweede. We glimlachen naar elkaar als ons beiden gelijk opvalt dat de regen gestopt is. Ineens is het stil in de bergen. Wow gaan we dan toch nog de gouden rots zien zometeen. Direct na het ontbijt checken we uit om naar de gouden rots te vertrekken maar het geluk is niet met ons. Het begint weer ontzettend te regenen en de mist komt verder op. Dan maar geen gouden rots en een foto van een souvenir gouden rots is voor ons reden genoeg om deze af te vinken. Het geheel heeft wel een mystieke uitstraling met die mist en al die nattigheid. Ingepakt in onze plastic poncho’s (welke ons overigens enig staan) en met zakken om onze rugzak gaan we richting de opstap-plaats van de truck. Daar aangekomen kunnen we nog net met de Franse groep mee. Bergafwaarts gaat veel sneller en het lijkt alsof je in een achtbaan zit maar dan zonder bescherming. Het gutst en butst alle kanten op. Eigenlijk is dit erger dan omhoog omdat je bij het omhoog gaan niets zag vanwege de felle regenbuien. Nu kijk je contant de diepte in en moet je je schrap zetten op je houten plankje. Verder denken we maar niet teveel na ......... ook niet als de open truck kraakt en de motor een piepend geluid maakt. Gelukkig bereiken we spoedig het dal waar Wai op ons staat te wachten. We stappen in de auto en nestelen ons in de comfortabele zetels voor de komende 6 uur richting Naypyidaw. Deze stad is de huidige hoofdstad van Myanmar ........... beter gezegd de stad waar het parlement gevestigd is. Voor de meeste mensen is de oude hoofdstad Yangon de hoofdstad en zij zien Naypyidaw als spookstad ontstaan als prestige object van de voormalige koning van Myanmar. Deze stad is pas in 2005 ontwikkeld en heeft bijna alleen maar hotels. Iedereen die hier een hotel wilde bouwen kreeg de grond nagenoeg gratis. Dat is ook te zien in ons huidige hotel ........... een enorm complex met natuurzwembaden, tennisbanen, golfvelden etc. Het complex is zo groots dat het personeel je steeds met golfkarretjes van en naar je hotelkamer rijdt. Buiten de hotels om (waarvan 75 % leeg staat) is Naypyidaw ook echt een spookstad. Ze hebben hier zelfs nabij het parlementsgebouw een snelweg liggen met twintig rijbanen dit is zo groot dat een vliegtuig hierop kan landen en daar gebruiken ze het soms ook voor omdat de legerbasis aan het eind van deze weg gelegen is. Omdat we vroeg in Naypyidaw zullen arriveren stelt Wai voor de pagode of de dierentuin te bezoeken. Nou eensgezind als we zijn wordt dat de dierentuin. We rijden over de twintig baans weg naar de dierentuin en Wai stopt gewoon op de snelweg als Hans de auto uit wilt om een foto te maken. Een prachtig gezicht is dat. Eenmaal in de dierentuin is het zoals we verwachten en we zien leeuwen, tijgers, beren etc. Wat wij grappig vonden is dat we door de dierentuin gereden werden in een golfkarretje. Hier lopen en bewegen ze niet graag als het niet strikt noodzakelijk is. En we stonden dus binnen een uurtje weer buiten de poorten. Daar waar het bij ons een dagje uit is, is het hier een tussendoortje. Op naar ons luxe en grote hotel dan maar. Voldaan komen we aan op de splitsing met de weg die naar ons hotel en het Hilton gaat. De toegang tot de weg wordt versperd door politie en militairen en is geblokkeerd met een hek. Naast het hek staat een ambulance paraat. We mogen niet verder omdat eerst de hooggeplaatste VIP gepasseerd moet zijn alvorens wij door mogen. Wie zou het zijn vragen we ons af.............. na een poosje mogen we dan toch naar ons hotel rijden en dan zien we bij het Hilton allemaal Koreaanse vlaggen wapperen. Aha navraag leert dat de VIP de president van Zuid Korea op bezoek is. Wai dropt ons bij het hotel op borreltijd ! Dan zit er niets anders op om ons eraan over te geven. We proosten op het goede leven 🍷