Dwars door de bergen met pech onderweg

Wat een geweldig hotel hadden we in Naypyidaw. Aangenaam verrast waren we dat het diner ook in het hotel genuttigd kon worden, en nog aangenamer was het dat het in de kamerprijs was inbegrepen. Het bleek een heerlijke keuzeproeverij van kleine gerechtjes te zijn. Allerlei kleine schaaltjes verschenen ter tafel en met wat uitleg begrepen we wel wat het was. We kunnen het alleen niet meer navertellen maar het was een smaakexplosie van jewelste. Onze smaakpapillen maakten overuren en proefden zout , pittig en zoet. Dit alles blusten we af met wat rode en witte wijn en een flesje bruiswater voor de echte dorst. Aansluitend heerlijk geslapen en vanmorgen op tijd weer wakker gemaakt door de wekker om aan ons tripje naar Loikaw te beginnen maar niet voordat we van een geweldig ontbijtbuffet hadden genoten. Wai stond ons alweer op te wachten gekleed in zijn traditionele kledij om ons vlot en veilig naar Loikaw te brengen. Wai had ons verteld dat we de 224 kilometer in ongeveer 5 uur af zouden afleggen omdat we dwars door de bergen moesten om de Kayah state te bereiken. We gaan op weg naar Loikaw en moeten het Hilton weer passeren waar de escorte alweer in de startblokken staat om de de Zuid Koreaanse president te begeleiden naar de luchthaven voor zijn verdere trip door Zuidoost Azië . Ik vraag me af of hij net zo genoten heeft van zijn presidentiële suite in het hotel als wij. Nu hadden wij in het hotel tegenover het zijne geen presidentiële suite maar stiekem voelde het wel een beetje zo. Ach en wij zijn de VIP’s van “onze” Wai. We vertrekken richting de bergen en met nog een laatste blik op de grootste attractie (20 baans lege snelweg) nemen we afscheid van de spookstad Naypyidaw. Gelukkig is het weer inmiddels veel beter dan de afgelopen dagen, de zon schijnt uitbundig en de temperatuur is heerlijk. Vlak voordat we de bergen bereiken zet Wai de airconditioning uit en de ramen open. Waarschijnlijk omdat het in de bergen koeler is. Traag kruipt de auto richting de bergtop, en onderweg voelt het inderdaad frisser aan met de ramen open. Op dat moment kennen we de werkelijke reden nog niet. Wai blijft steeds maar mooie uitkijkpunten aanwijzen die van ons mogelijk een stopteken opleveren voor het maken van een foto. Dit omdat, naar later blijkt de auto dan stil kan staan en af kan koelen. Wij geven echter steeds geen stopteken. Steeds verder en trager gaat de auto de eerste bergkam op. Eenmaal boven kunnen we gelukkig weer aan de andere kant naar beneden. Ons valt echter op dat dit bijna net zo traag verloopt als het klimmen op de berg. Abrupt last Wai een plaspauze in ..........daarna stoppen we steeds vaker eerst om het half uur en dat wordt uiteindelijk elk kwartier. Na al op een slakkengangetje door de bergen te rijden stop hij bij een wegrestaurant. Vier palen , vloer van bamboe en een idem dak. Het blijkt een winkeltje te zijn. Wai regelt 3 koffie voor ons en de vrouw gaat op haar moderne apparatuur aan de slag. Dat betekent voor haar vuur maken in huis een zwart geblakerde ketel met water op het vuur zetten en dat laten koken. Er worden ondertussen drie glazen ergens vandaan getoverd, omgespoeld in een teil met onbestemd water en vervolgens wordt er een soort oplospoeder in gegoten. Warm water erop en het aroma komt je tegemoet. Ik denk dat de vrouw haar ogen uitkijkt als ze ons koffieautomaat ziet. Ze denkt vast dat het een UFO is. Maar de auto heeft rust gehad en wij een lekker glas geurige mierzoete koffie. Het was superleuk om dit weer eens te ervaren. We vervolgen onze weg en na een half uur stopt Wai weer. Uiteindelijk zegt hij met duizenden excuses dat de ventilator van de motor het niet doet en dat daardoor de motor warm wordt. Geen probleem voor ons want wij hebben vakantie en slapen desnoods in het gehucht waar we inmiddels zijn aanbeland met dito huisjes als het wegrestaurant. Ik voel al van alles kriebelen langs mijn benen maar voorlopig houden we de moed erin. Wai heeft in tegenstelling tot ons wel verbinding met zijn mobiele telefoon en belt iemand. In het dorp op 10 kilometer afstand in het dal zit een garage. Als hij langzaam rijdt kunnen we het dorp bereiken. Nou dat doen we al een paar uur dus dat zit wel goed. Op naar het dorp wat we uiteindelijk ook bereiken. De garage is meer een plaatstalen afdak waaronder auto’s gerepareerd worden, maar we hebben goede hoop. Onze hoop blijkt niet ongegrond te zijn, de computer wordt eraan gehangen en er blijkt een softwarematig probleem te zijn. Huplakee even een reset van de software en alles werkt weer. We are back on track zij het met enige vertraging maar dat is ook onderdeel van ons reisavontuur. De airco kan weer aan en op volle speed vervolgen we onze weg naar de Loikaw lodge. We zijn daar eigenlijk mooi op tijd aangekomen zo rond 17.30 uur. Wat een leuke lodge is dit. We proberen altijd wel bijzondere accommodatie uit te zoeken maar je weet het pas zeker als je er daadwerkelijk bent. Het is wel duidelijk dat hier de Europese scepter zwaait. De lodge is namelijk van de Duitse Jens met zijn Birmese vrouw. Beiden zijn er helaas niet maar dat hadden ze ons al persoonlijk via de e-mail gemeld. Hun personeel zal uitstekend voor ons zorgen tijdens ons verblijf. Terwijl we over het meer uitkijken passeren de gebeurtenissen van de dag de revue. We hadden dit avontuur voor geen goud willen missen. En Wai, die verdient een dikke pluim.