Day of the monk

Vandaag begint onze dag vroeg! Er vroeg uit om 05.30 uur. Niet om te reizen maar om de monnikenceremonie te aanschouwen. In het hotel vertelden de medewerkers ons dat de ceremonie ook langs het hotel komt zodat we niet naar het centrum hoeven. Dat is een groot voordeel omdat het in onze straat erg rustig is. Direct na het afgaan van de wekker besluiten we ons aan te kleden en naar buiten te gaan. De monniken komen tussen 06.00 uur en 06.30 uur langs om de aalmoezen op te halen. De monnikenceremonie vindt elke morgen plaats gedurende het gehele jaar hier in het mooie Luang Prabang. Het geeft deze plaats ook iets mystieke uitstraling. Iedere jongen die boeddhistisch leeft in Luang Prabang heeft de mogelijkheid om zich voor korte of langere tijd in de monnikengemeenschap op te laten nemen. De monniken staan om drie  uur ’s-nachts op omdat om half vier het gebed aanvangt. Dit gebed duurt tot half zes. Hierna hebben de monniken een half uur rust.
Om zes uur gaan ze erop uit om de aalmoezen van de bewoners van Luang Prabang in ontvangst te nemen. Ze lopen in felle oranje gewaden op blote voeten over straat met om hun schouder een grote  ronde koperen kom (bedelnap). In deze kom ontvangen ze rijst, groente en fruit van de bewoners die aan de straatkant zitten te wachten. Ook zij zijn op blote voeten en zitten geknield op een rieten mat. Elke bedelnap van elke monnik wordt gevuld met rijst, groente en fruit. De monniken zingen een mantra zodra zij aankomen bij een bewoner of groepje bewoners. De bewoners danken de monniken op hun beurt weer door een aalmoes( rijst , groente of fruit) in hun bedelnap te doen. Na terugkomst in de Wat waar de monniken verblijven wordt het eten verdeeld. Hiervan leven ze voor de rest van de dag aangevuld met water en melk.
Ook wij wisten deze informatie natuurlijk niet maar de jongen van het Lao Friends Hospital for Childeren  waar we gisteren over vertelden heeft ons bijgepraat. Hij wist ons dit allemaal te vertellen omdat  hij ook als monnik in de monniken gemeenschap opgenomen is geweest. Iedere boeddhist is vrij om te komen of te vertrekken. Vele boeddhistische mannen hebben een aanleiding om een periode als monnik te leven. Onze “Laotiaanse wikipedia” vertelde ons dat zijn aanleiding was om in het klooster te gaan zijn oma was overleden. Hij is een week bij de monniken geweest.  

Na terugkomst in het hotel zijn we gaan luieren en gaan douchen om vervolgens zo fit als wat aan het ontbijt plaats te nemen. We lachen nog wat om onze stunt van gisterenavond tijdes het eten. Het was eigenijk best een blamage maar we besluiten het toch maar te delen. We hadden heerlijk gegeten bij Tangor een Frans restaurant in de toeristenstraat. Na het eten was het tijd om af te rekenen. Nu moet ik zeggen het was erg donker in het restaurant. We moesten 237.000 kippen betalen. Geadviseerd wordt om 10% fooi te geven in het restaurant. Aangezien wij brave broeders zijn volgden wij dit advies natuurlijk op. We vulden de geldpot waar de nota in zat met 280.000 kippen, althans dat dachten we. We spraken af dat we nog even over de nachtmarkt zouden wandelen dus we plaatsten de geldpot op de bar en bedankten de vriendelijke Franse dame en heer voor het heerlijke diner. We lopen over de nachtmarkt waar we ineens “excuse me mister“ horen we draaien ons om en de vriendelijke Fransman stond bezweet achter ons met ons geld. We hadden namelijk maar 200.000 kippen in de geldpot gestopt. Oeps foutje We excuseren ons en we geven de man nog 100.000 kippen waarna hij met een smile op zijn gezicht vertrekt. 

Na het late ontbijt van deze morgen zijn we naar de stad gegaan om de Wats te bewonderen. Het is eigenlijk een prachtige gedachte dat er zoveel Wats staan in Luang Prabang waar de monniken ook echt nog wonen. Je kunt bij een heleboel Wats gewoon het terrein op om ze te bekijken. De monniken zijn meestal binnen in aparte voor het publiek afgesloten woonverblijven. Ze lopen wel gewoon door de straten of ze zijn op het terrein van de Wat aan het werk. Er zijn welgeteld 23 van deze Wats in Luang Prabang te vinden. Geen wonder dat Luang Prabang op de Unesco werelderfgoedlijst staat. Tijdens onze wandeling door Luang Prabang lopen we langs het kantoor van het Lao Friends Hospital for Childeren. Hier staat Anoulas ( de jongen die ons gisteren hielp) buiten en hij vraagt wat we gaan doen en al gedaan hebben vandaag. We vertellen over de ceremonie van deze morgen. Hij nodigt ons uit iets te drinken binnen en verteld het bovenstaande verhaal van de wijze waarop de monniken leven. Hij spreekt goed engels en dat vergemakkelijkt het begrip. Na dit bezoek besluiten we een late siesta te houden. Het is namelijk een warme dag en we waren vroeg uit de veren.  Aangekomen in het hotel zijn we moe maar voldaan van alweer een prachtige dag in Luang Prabang. Morgen wordt het weer een lange reisdag.Op weg naar Vang Vieng..